Przejdź do głównej zawartości

Dzień radości!

Dziś był piękny dzień! Rano za oknem sypał śnieg, a ja uwielbiam śnieg! Potem przyszedł jakiś miły Pan i powiesił w naszej izolatce krzyżyk - bardzo mnie to wzruszyło. Następnie przyjechała Pani z gazety Fakt i robiła nam zdjęcia w tym pięknym nowiutkim otoczeniu. Niektórzy mają sesje roczkowe, a inni w okolicach pierwszych urodzin mają sesje zdjęciowe do Faktu na tle maszyn za miliony z WOŚP! To mnie rozbawiło 🤣

A na koniec... ustaliliśmy datę wyjazdu do domu. Ma być wtorek. 18.02.2020. Porusza mnie to tak bardzo, że zapominam oddychać. Dobrze, że mamy tu respiratory 🤭 Niedowierzam. Policzyłam, że to będzie jakoś 11 miesięcy i 11 dni... Czuję się gotowa! Mam tę moc 😜

Komentarze

Anonimowy pisze…
"11" to szczęśliwa liczba, coś o tym wiemy.. Mam nadzieję, że i Wam przyniesie upragniony spokój i szczęście. Pozdrawiamy z Nikodemkiem.
15 lutego 2020 01:20
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

D O M

Już dłużej nie mogę nie pisać. Naprawdę zamilkłam. Nie tylko tu. Ucichły też moje whatsappowe grupy wsparcia, telefony, smsy. Trochę tak czuję, jakby Wiktor był alpinistą, jakby w drodze na szczyt niosły go pełne miłości wiadomości od Was, pytania, radość z kolejnych kroków. A teraz jesteśmy na szczycie. Zdobyliśmy go. Bardzo długo wyczekiwane marzenie stało się dla nas rzeczywistością! Dolatują do mnie jeszcze gesty i słowa wsparciea. Na przykład wspomniany tu wcześniej amerykanin aktualnie trenuje bieganie, bo chce pobiec w nowojorskim maratonie w intencji zdrowia Wiktora. To takie piękne. Taka modlitwa ruchem. A teraz ruch to główna sfera wiktorowa. Bardzo chce już się ruszać, płacze jak leży... Jednak nie do końca jeszcze może zrobić coś ponad obroty na boki i jakieś szalone mostki. Więc mama robi za transporter po domu. „Chodzimy”, latamy, podskakujemy... jak to cieszy!!! Czasami też uprawiamy sporty ekstramalne: odczepiamy respirator i biegamy z maluchem po wszystkich pomies...
2 komentarze
Czytaj więcej

Powrót do przeszłości

       Pik pik... rurki... kabelki... cewniki... respirator... Nasz syn utknął w pajęczynie OIOMowych zabezpieczaczy życia...      Przyjechaliśmy na rutynowy zabieg wycięcia blizny w tchawicy. Ale okazało się, że płuco Wiktora się zapadło, do tego tchawica i oskrzela okazały się wiotkie. I tak wróciliśmy na respirator.  Wrzesień 2021
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Jestem szczęściarą

Bardzo chciałabym wyrazić to co dziś czuję, ale jakoś nie mogę... to zbyt duże... Dziś w kościele płakałam z wdzięczności i szczęścia. Wczoraj - ze wzruszenia. Nasz syn wczoraj skończył pierwszy rok życia. I świętował swoje urodziny w DOMU♥️! Otoczony swoją RODZINĄ i cudną atmosferą MIŁOŚCI! To takie zwykłe... a takie luksusowe! Coraz bardziej dociera do mnie, co jest najważniejsze. Dom, rodzina, miłość. To najlepsze lekarstwo!  Takie też zalecenia otrzymaliśmy od lekarzy. „Teraz macie go ukochać.” „Teraz on ma pomieszkać w domu.” Potrzebuje odpoczać od szpitali... Czyż to nie piękne?  Zalecenia działają. Jestesmy już prawie trzy tygodnie w domku i nie poznajemy naszego bąka! Wierzga nóżkami, śmieje się nieustannie, a apetyt ma jak młody wilk! Przybiera na wadze. Codziennie uczy się czegoś nowego. Czasem też marudzi... wiadomo. I to też z niezłą siłą. Szczególnie, że znów ruszyły zębiska. Oczywiście hurtem. Wyłażą cztery na raz!  Widok Wiktora w naszym do...
1 komentarz
Czytaj więcej