Przejdź do głównej zawartości

Mama w drodze


Ostatni weekend przed Łodzią. Rodzice ładują akumulatory! Piotrek pojechał na szkolenie do Łodzi (przy okazji przetrze szlaki i zostawi tam  dobrą energię), a ja jestem w drodze do Poznania. Też na szkolenie. Wiktor, wyposażony w cyckowe mrożone mleczko, został pod czułą opieką babci Bogusi i cioci Agnieszki. Będzie jak pączuś w masełku 🤣

A ja postanowiłam, że będzie to weekend pełen radości i luzu. Chcę wrócić do maluszka napełniona entuzjazmem, a przynajmniej żeby go było trochę więcej niż strachu. Tak bardzo chciałabym pozbyć się strachu... czy to w ogóle możliwe w naszej sytuacji? Wracamy do miejsca, gdzie uratowali życie naszego synka. Przeszliśmy już przez dwie operacje i dwa cewnikowania w znieczuleniu ogólnym. Ścigaliśmy lekarzy, wrzeszczeliśmy na profesorów, stoczyliśmy bój o naszego synka...

Niby mamy już doświadczenie w ogarnianiu hardcorów na granicy życia i śmierci... także pewnie jeśli znów będzie potrzeba, to brygada Rymarów, ramię w ramię, zrobi wszystko, co się da, a nawet będzie robić to, czego na zdrowy rozum się nie da!

Znamy już wszystkie pielęgniarki, wiemy, że Pani Iza tuli i lula, Pani Marysia dba o mamę, Pani Grażynka klepie po pupci, a Felicita lubi puszczać muzykę przy pracy. Wiemy też jak trudno uzyskać tam rzetelną informację. Ale wiemy, też, że można informować dużo pełniej i wiemy, że daje to nam poczucie bezpieczeństwa. Doświadczyliśmy takiej współpracy tutaj, na „naszym” oiomie. Także już wiem, do czego mam prawo i czego mogę się domagać. I będę!

Spotkałam na swojej drodze takich rodziców, którzy nigdy nie odpuszczali. Z ogniem w oczach dostawali się tam gdzie trzeba i wszystko załatwiali. Byli jak tarany. Nie znosili sprzeciwu. I takimi rodzicami chcemy być dla Wiktora. To bardzo trudne, ale trening czyni mistrza! Poza tym mamy całe Niebo po naszej stronie. Wczoraj dotarł kolejny Anioł. W zasadzie dwa. Jedna z lekarzy, którzy zajmują się Wiktorem pojechała do Ziemi Świętej na urlop. Obiecała, że zabierze tam Wiktora w sercu ♥️. A moja ciotka przysłała do mnie kolejną osobę z darem uzdrawiania. Wczoraj rozmawiałyśmy. Dołączyła do naszej szalonej armii wspierających Wiktora w drodze do zdrowia.

Ech... będzie dobrze. Będzie dokładnie tak jak ma być! Wspaniałego weekendu...

P.S. Ponoć ten, kto pierwszy zauważy wyżynający się ząb u dziecka, dostaje prezent. Mama sukienkę, tata łańcuszek... A jak pierwsza ząb znajdzie teściowa? 😱 Wtedy chyba będziemy zrzucać się z Piotrkiem na sukienkę... Wczoraj było apogeum marudzenia i ślinienia się... ciekawe kiedy wylezie ten pierwszy?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Medycyna to nie matematyka

Cieszę się bardzo, że Gdańscy lekarze widzą Wiktora, a nie tylko jego wyniki badań. Dziś CRP jest nadal podniesione, bilirubina wyższa niż wczoraj, jednak pacjent spokojny, obserwujący z ciekawością świat i robiący kupy mniej białe niż wczoraj. Chirurg nie chce nic robić, bo kamyczek nadal pozostaje w pęcherzyku żółciowym. Dowiedziałam się wczoraj, że żółć pomaga nam trawić tłuszcze. Dzięki mojemu synowi poznaję szczegółowo anatomię i fizjologię człowieka ☺️. A i tak, jak przyznała dziś Pani doktor - ludzki organizm ciągle zaskakuje. „Medycyna to nie matematyka!” Dziś był spokojny dzień. Wiktor ma coraz przytomniejsze oczy, bo odstawili Dexdor. Taki lek, który sprawiał, że był obojętny na wszystko. Ech... Coraz więcej uśmiechów i świadomych spojrzeń. Bardzo mnie to cieszy!!!
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Pierwszy post

Witajcie! Na tym zdjęciu jest mój synek, Wiktor. Ja mam na imię Anna. Tata Wiktora to Piotr. Jesteśmy DREAMTEAMem, niezwykłą rodziną, która - idąc przez piekło - staje się coraz bardziej szczęśliwa. Zdjęcie jest już stare. Stare, co oznacza, że Wiktor żyje już wystarczająco długo, żeby mieć już stare zdjęcia! I to jest cud! Gdy byłam w ciąży, jego szanse określano jako nikłe. Mało który lekarz tak jak ja wierzył w cuda. A ja wierzyłam, a wiara czyni cuda. Chciałabym, żeby wszyscy w nie wierzyli. Świat byłby piękniejszy. To zdjęcie zrobiła pielęgniarka, kiedy cały dzień na sali Wiktora lekarze ratowali inne dziecko (i uratowali - kolejny cud), a my nie mogliśmy go zobaczyć. Wracaliśmy tam co chwilę i ciągle powtarzano nam, że nie można jeszcze wejść. Kiedy rozpłakałam się już z niemocy, pielęgniarka zaproponowała, że zrobi mu zdjęcie. Po chwili przyniosła nam takie ujęcie. To był jeden z jego pierwszych uśmiechów. Leżał tam sobie sam cały dzień, cały w kabelkach i opatru...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

D O M

Już dłużej nie mogę nie pisać. Naprawdę zamilkłam. Nie tylko tu. Ucichły też moje whatsappowe grupy wsparcia, telefony, smsy. Trochę tak czuję, jakby Wiktor był alpinistą, jakby w drodze na szczyt niosły go pełne miłości wiadomości od Was, pytania, radość z kolejnych kroków. A teraz jesteśmy na szczycie. Zdobyliśmy go. Bardzo długo wyczekiwane marzenie stało się dla nas rzeczywistością! Dolatują do mnie jeszcze gesty i słowa wsparciea. Na przykład wspomniany tu wcześniej amerykanin aktualnie trenuje bieganie, bo chce pobiec w nowojorskim maratonie w intencji zdrowia Wiktora. To takie piękne. Taka modlitwa ruchem. A teraz ruch to główna sfera wiktorowa. Bardzo chce już się ruszać, płacze jak leży... Jednak nie do końca jeszcze może zrobić coś ponad obroty na boki i jakieś szalone mostki. Więc mama robi za transporter po domu. „Chodzimy”, latamy, podskakujemy... jak to cieszy!!! Czasami też uprawiamy sporty ekstramalne: odczepiamy respirator i biegamy z maluchem po wszystkich pomies...
2 komentarze
Czytaj więcej