Iść, ciągle iść w stronę słońca

Jenyyyy!!! Ile się dzieje!!! Miałam pisać 1-go, a tu już 15-ty mnie zastał. Masarnia normalnie jak to mówi moja Łódzka przyjaciółka...

No to tak... był chrzest! Było godnie! Remiza wiejska pożyczyła nam namiot, stoły, krzesła... było pięknie... sielsko... Niezwykle wzruszająco. Była Kasia i grała nam na gitarze. Ech ta Kasia ♥️ Zawsze pojawi się we właściwym czasie i miejscu. A przecież mieszka w Lądku! Pan Bóg robi piękne prezenty współpracując z tą Panią! Było naprawdę wspaniale!

Aczkolwiek już wtedy padliśmy na ryjki. A potem wróciłam do pracy, przeprowadziliśmy się do domu na wsi... Tak! To tu będą te alpaki ☺️ Przeszliśmy z opieki gdańskiej pod opiekę koszalińską. Pozbyliśmy się astrala(respirator). Przeszliśmy bez niego infekcję. Wzbogaciliśmy się o nową pielęgniarkę i rehabilitanta. Nawiązaliśmy kontakt z laryngologią w Poznaniu i jutro tam jedziemy w celu dokładnego zbadania i decyzji czy mozna już wyrzucić rurkę z szyi!!!

Chciałabym Wam to szczegółowo opisać, ale muszę się pakować i trochę pospać... bo umrę! Może z Poznania napiszę. Będę w koncu zamknięta w szpitalu.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

D O M

Już dłużej nie mogę nie pisać. Naprawdę zamilkłam. Nie tylko tu. Ucichły też moje whatsappowe grupy wsparcia, telefony, smsy. Trochę tak czuję, jakby Wiktor był alpinistą, jakby w drodze na szczyt niosły go pełne miłości wiadomości od Was, pytania, radość z kolejnych kroków. A teraz jesteśmy na szczycie. Zdobyliśmy go. Bardzo długo wyczekiwane marzenie stało się dla nas rzeczywistością! Dolatują do mnie jeszcze gesty i słowa wsparciea. Na przykład wspomniany tu wcześniej amerykanin aktualnie trenuje bieganie, bo chce pobiec w nowojorskim maratonie w intencji zdrowia Wiktora. To takie piękne. Taka modlitwa ruchem. A teraz ruch to główna sfera wiktorowa. Bardzo chce już się ruszać, płacze jak leży... Jednak nie do końca jeszcze może zrobić coś ponad obroty na boki i jakieś szalone mostki. Więc mama robi za transporter po domu. „Chodzimy”, latamy, podskakujemy... jak to cieszy!!! Czasami też uprawiamy sporty ekstramalne: odczepiamy respirator i biegamy z maluchem po wszystkich pomies...

Czytaj więcej

Szczyt normalności!

Nasz mały gałgan wpadł do oczka. I zamiast wakacji nad morzem. Były wakacje w Copernicusie. Przynajmniej helikopter czasem lądował. Lipiec 2022

Czytaj więcej

Radość

Piszę dziś, bo przepełnia mnie radość. Nasz syn w końcu wyzdrowiał z infekcji ciągnących się od grudnia. Tak... jeszcze pochorował... jeszcze tydzień w szpitalu. Kolejne antybiotyki. Dziś ostatnia dawka! I chyba zrobię tak jak zrobiłam z sondą. Jak ją wyjmowałam jakiś rok temu, pomodliłam się i poprosiłam, by już nigdy więcej nie była potrzebna. Nie wiem czy to się da tak resztę życia bez antybiotyków... ale kto wie? Pan Bóg jest szalony!!! Chyba wszyscy czujemy wiosnę. Pierwsze ciepłe dni wykorzystujemy na maksa! Porządkujemy ogród, spacerujemy, podglądamy bociany w naszej wsi, zjedliśmy już pierwszy obiad na tarasie ☺️ Proste bycie razem sprawia nam ogromną przyjemność! Wiktor znów nas zaskoczył. Już chodzi przy meblach i chodzikach, jeździ na rowerku, wydawałoby się, że zacznie zaraz chodzić. A on postanowił zejść na czworaki! W szpitalu nagle zaczął raczkować☺️ Kończę, bo się budzi. A wybieramy się na „wyprawę”! Trzymajcie kciuki. Zblizamy sie do decyzji w sprawie...

Czytaj więcej

Dreamteam

Szukaj na tym blogu